The Frogs were tired of governing themselves. They had so much freedom that it had spoiled them, and they did nothing but sit around croaking in a bored manner and wishing for a government that could entertain them with the pomp and display of royalty, and rule them in a way to make them know they were being ruled. No milk and water government for them, they declared. So they sent a petition to Jupiter asking for a king.

Jupiter saw what simple and foolish creatures they were, but to keep them quiet and make them think they had a king he threw down a huge log, which fell into the water with a great splash. The Frogs hid themselves among the reeds and grasses, thinking the new king to be some fearful giant. But they soon discovered how tame and peaceable King Log was. In a short time the younger Frogs were using him for a diving platform, while the older Frogs made him a meeting place, where they complained loudly to Jupiter about the government.

To teach the Frogs a lesson the ruler of the gods now sent a Crane to be king of Frogland. The Crane proved to be a very different sort of king from old King Log. He gobbled up the poor Frogs right and left and they soon saw what fools they had been. In mournful croaks they begged Jupiter to take away the cruel tyrant before they should all be destroyed.

"How now!" cried Jupiter "Are you not yet content? You have what you asked for and so you have only yourselves to blame for your misfortunes."

Moral of the Story Be sure you can better your condition before you seek to change.

กบเลือกนาย

ในบึงใหญ่ฝูงกบอยู่กันอย่างอิสระ พวกกบต่างมีความสุขสบายกันมากแต่พวกเขากลับเบื่อหน่าย ในแต่ละวันพวกกบก็ไม่ได้ทำอะไรกัน นอกจากนั่งบ่นด้วยความเบื่อและใฝ่ฝันอยากจะมีใครสักคนที่มาทำให้ชีวิตของพวกเขาสนุกสนาน ตื่นเต้นมากกว่านี้ หรือต่อให้มาออกคำสั่ง กฎระเบียบให้ปฏิบัติตามบ้างมันก็คงจะดี  พวกกบจึงร้องอ้อนวอนเทวดา  ขอให้ส่งใครสักคนที่จะมาเป็นพระราชาของพวกเขา

เทวดารู้สึกว่าพวกกบเหล่านี้ช่างโง่เขลา แต่เพื่อให้พวกกบหยุดส่งเสียงเรียกร้องพวกนั้น เทวดาจึงโยนขอนไม้ขนาดใหญ่ลงให้  เพื่อให้พวกกบรู้สึกว่าได้มีผู้ปกครองสมใจ ขอนไม้ใหญ่ตกลงไปในบึงพร้อมกับสาดคลื่นน้ำกระเด็นไปรอบๆอย่างรุนแรง พวกกบตกใจพากันซ่อนตัวอยู่ในดงต้นอ้อและกอหญ้า เพราะคิดว่าขอนไม้ใหญ่เป็นพระราชาที่น่ากลัว

ต่อมาไม่นานพวกเขาก็รู้สึกว่า พระราชาขอนไม้ นั้นเชื่องช้าและเอาแต่ลอยนิ่งๆไม่ทำอะไรเลย ไม่นานพวกกบก็เลิกหวาดกลัว กบรุ่นเด็กก็ใช้พระราชาของเขาเป็นแท่นกระโดดน้ำเล่น ส่วนกบรุ่นโตๆก็ใช้พระราชาขอนไม้เป็นสถานที่นั่งเล่นพบปะกัน และแล้วพวกกบก็เบื่อจึงพากันส่งเสียงเรียกร้องถึงเทวดาอีกครั้งหนึ่ง

เพื่อสั่งสอนฝูงกบให้รู้สำนึก เทวดาจึงส่งนกกระเรียนลงมาเป็นราชาแห่งฟรอกแลนด์ ดินแดนกบ เมื่อมาถึงนกกระเรียนก็แสดงให้เห็นทันทีว่า เขาเป็นพระราชาที่แตกต่างจากราชาขอนไม้คนเก่ามาก นกกระเรียนเริ่มกินกบในบึงเป็นอาหาร กบผู้น่าสงสารทั้งซ้ายและขวาถูกจับกินทีละตัว ทีละตัว และในไม่ช้าพวกมันก็รู้สึกว่าพวกมันโง่เขลาแค่ไหน ฝูงกบพากันร้องไห้คร่ำครวญด้วยความโศกเศร้าขอร้องให้เทวดากำจัด นกแสนโหดร้ายออกไปจากบึงก่อนที่พวกกบจะถูกจับกินจนหมดฝูง

“เป็นยังไงล่ะ!” เทวดาร้องถาม
"พวกเธอยังไม่พอใจอีกเหรอ ฉันให้พวกเธอตามที่ขอแล้ว เหลือแต่พวกเธอเท่านั้นที่จะตำหนิเรื่องโชคร้ายของตัวเธอเอง"

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.... ก่อนที่จะเรียกร้องเพื่อเปลี่ยนแปลงสิ่งใด  พิจารณาดูให้ดีเสียก่อนว่าสิ่งที่เรามีอยู่นั้นดีพออยู่แล้วหรือยัง